Ўзбеклар элат сифатида Осиёнинг марказий ҳудудлари, жумладан Мовароуннаҳр, Хоразм, Еттисув, қисман Шарқий Туркистоннинг ғарбий минтақаларида шаклланган.

Ўрта Осиё халқларининг энг қадимги ёзуви — бу мил. авв. V–IV асрларга тегишли хумнинг сиртида тасвирланган қадимги хоразм тилидаги қисқа ёзувдир.

Илк тарихимизнинг тамал тошлари — илк бор аждодларимиз томонидан Селунғур ғорида қўйилган. Унинг ёши 1 млн 200 минг йил билан белгиланади.

Қадимги даврда Ўзбекистон ҳудудида давлатчилик тараққиёти — маҳаллий аҳолининг юқори даражада ривожланган зироатчилигига (деҳқончилигига) асосланган эди.

Дастлаб суғдийлар “Смараканса”, яъни суғдчасига “анжуманлар ўтказиладиган жой”, сўнгра юнонлар “Мароканда”, хитойликлар “Кан” деб аташган. XI асрдан бошлаб “Самарқанд” деб аталган...